Het zachte hart

Ik zat op het terras in de zon. Het was het vakantiepark waar we jaren daarvoor met z’n allen aan tafel hadden gezeten.

Nu zat ik er alleen. Het verleden had er overal slakkensporen nagelaten. Waar ik aan vast had willen houden was allang verdwenen. Ik liep de herinneringen een voor een na, pakte ze beet, herkauwde ze, mijmerde, en overdacht.

Ik dacht terug aan het moment dat we daar met z’n allen aan tafel hadden gezeten. De ergernis naar elkaar. Het gedrag van de kinderen dat niet in toom te houden was. De afkeuring die ik had gevoeld over het gedrag van mijn man .

Na dit moment waren er nog vele geweest. Overtuigingen en oordelen hadden het stromende water langzaam veranderd in ijskristallen en hadden zich tenslotte vastgezet als ijs rondom mijn hart. De verschijningsvorm van het moment zoals het zich voordeed, had ik niet kunnen accepteren en hadden me afgesneden van het leven zelf.

Nu ik weer hier zat, op dezelfde plek, met de echo’s van het verleden die nog zachtjes in mijn oor naklonken, realiseerde ik me hoe waardevol deze momenten waren geweest. Het leven en alles wat zich daarin had voorgedaan had allang een andere vorm aangenomen. Mijn  man was getrouwd met iemand anders. Mijn kinderen pubers die nu begonnen waren aan hun eigen levens.  

Het ijs was pas gaan smelten toen ik uiteindelijk de stilte had opgezocht. In de stilte had ik de zachte fluistering van mijn hart kunnen horen. De overtuigingen die zich hadden vastgezet lieten een voor een los in de jaren die volgden en gleden als smeltwater langs mijn hart, dat langzaam sterker begon te kloppen.
Mijn longen hadden zich gevuld met lucht en de ruimte rondom mijn hart was groter geworden met elke ademteug die ik nam.

Wat ik had aangezien voor het leven zelf, waren slechts ijskristallen geweest. Met mijn zachte hart trad ik het leven opnieuw tegemoet.